Dr Abdulai & GGZ

Beste allemaal,

In Tamalé zorgt Dr Abdulai voor de "mad people" zo men hier zegt. Hij is een Ghanese arts die zich het lot van de psy.patient heeft aangetrokken. In Ghana zijn slechts 2 instellingen voor psychiatrie tw in Accra en Kumasie, 800 en 500 km van hier verwijdert. Dr Abdulai bied sober onderdak aan 50 patienten maar het merendeel leeft op straat. Het is niet zo dat ze uit de samenleving geweerd worden maar de familie weet er gewoon geen raad mee, heeft geen kennis erover, denkt dat er slechte geesten een rol spelen etc en van lieverlee krijgen ze een zwervend bestaan. Al in de begindagen dat ik in Tamalé was herkende ik deze mensen, druk gebarend of pratend of juist apatisch langs de kant van de weg. Sinds 10 jaar zorgt Dr Abdulai dat 120 patienten iedere dag eten krijgen. Vrijdag ben ik een dag meegeweest om te zien hoe dit in zijn werk gaat. Om 8.oo uur arriveer ik met Laurien[andere vrijwilliger] bij de plaats waar de maaltijden gekookt worden. In de open lucht, op houtvuur in grote ketels. Er zijn 3 vrouwen die dit vrijwillig doen maar hiervoor mogen ze zelf eten en betaald Dr Abdulai de schooluniformen en schoolgeld van hun kinderen. We snijden uien, sorteren gedroogde visjes en pellen een soort rode noten. Vandaag staan rijstballen met een soort soep op het menu. Het is een heel geroer in de ketels[ en warm] en als het klaar is worden er 120 plastic zakjes mee gevuld en dichtgeknoopt. De pick-up truck word geladen met het eten en drinkwater. Dan eten we zelf van wat er over is. Om 11.00 uur start de uitdeelronde die 4 uur in beslag neemt omdat de mensen zeer verspreid verblijven. We rijden over haast onbegaanbare paden, door allerlei hutdorpen en bereiken zo alle mensen. Velen zijn al aan het wachten en nemen het eten en drinken dankbaar aan. Ook gaan we naar de gevangenis waar 23 personen eten krijgen. Hier een daar maak ik een kort praatje of geef een schouderklopje/hand. Ik zie psychotische en schizofrene mensen. Sommigen zijn niet op de vaste plaats en daar word het eten achtergelaten. Ook zijn er sommige die het niet altijd vertrouwen en het eten weigeren. Het uitdelen van het eten is alleen om te overleven en heeft verder niets met psy.hulpverlening te maken. Dr Abdulai kan dit bekostigen door sponsers uit Amerika, Duitsland en Zwitserland. In de opslag zag ik zakken meel en rijst met de opdruk: USA foodprogram. Daarnaast is hij overtuigd Christen en ook uit deze hoek ontvangt hij veel giften. Hij leeft zelf zeer bescheiden in een klein huisje bij de kookplaats. Daar waar de patienten wonen heeft hij ook nog een soort apotheek, behandelruimte en groententuin. Hier helpt hij gratis mensen met lich. ziektes en wonden. De brillen van Hans Anders die ik had meegenomen hebben hier een goede bestemming gekregen. Het was een enerverende en indrukwekkende dag die ik niet snel zal vergeten. Ik werd er stilletjes van.
Dr Abdulai, een bijzondere man met een gouden hart en die veel respect geniet hier in Tamalé.

Vervolgens vanmorgen met midwife Fulera hutdorpen bezocht, veraf gelegen op de savanna buiten Tamalé. Zeer moeizaam bereikbaar over stoffige paden vol kuilen en andere obstakels. De auto is er eigenlijk niet geschikt voor maar het kan niet anders. 1 x moest ik duwen om uit het mulle zand te komen.De vroedvrouw probeert ingang te krijgen via de dorpsoudsten[chiefs] om voorlichting/controle te kunnen doen over zwangerschap, geboorte en zorg voor Moeder en kind in de breedste zin. Het geheel is omgeven met veel traditionele rituelen. Zo neem je geld of brood mee voor de chief. Voordat je hem ontmoet gaat er echter veel aan vooraf. Er is een bep. volgorde van belangrijkheid in een hutdorp en de uitdrukking met de tam tam komt vast hier vandaan. Iedere persoon word uitgebreid begroet en de reden van je komst wordt besproken. Diegene rent dan naar een hoger geplaatst iemand en hetzelfde ritueel herhaald zich. In 1 dorp waren er 6 van deze tussenschakels voordat we in de hoofdhut van de chief ontvangen werden.Hier een nog uitgebreidere begroeting met knielen en buigen. Met verbazing[ helemaal uit Europa!! waar is dat !!!!]werd ik speciaal welkom geheten. Na veel gepraat over de missie is de uitkomst dat de chief met de andere dorpsoudsten zal overleggen. Via een tussenpersoon en de tamtam zal er uitsluitsel volgen. Met veel verbazing heb ik dit gebeuren ondergaan en gadegeslagen.
Als laatste bezochten we het dorp van de Moeder en de baby van 900 gr. die vorige week in de kliniek is geboren. Ik had keysoap, dettol en 1 handoek voor haar gekocht. De Moeder komt ons al tegemoet en ziet er goed uit en is blij ons te zien. Ik vind het een wonder haar zo goed aan te treffen. Ook de baby maakt het wonder boven wonder goed. De navel is mooi genezen en ze drinkt goed. Inmiddels heeft de baby oorringetjes en zijn de oogjes zwart omkolht. Naar ik begrijp heeft er een ritueel plaatsgevonden waarbij de baby ook een naam heeft gekregen. Na een zeer stoffige tocht komen we na de middag ,totaal vervuild, weer aan in de kliniek. Wederom een bijzondere ervaring, maar ook een die echt duidelijk maakt hoe de situatie daadwerkelijk is.

Het schrijven van dit bericht heeft 2 uur in beslag genomen[ veel light-offs...dus geen stroom] en ik ga nu nog proberen of de foto's erbij kunnen want dit maakt woorden eigenlijk overbodig.

Veel lieve groeten uit Tamalé en tot het volgende bericht

Mieke