Geloof&onderwijs

Een nieuw bericht uit Tamalé, dag allemaal

Nu over het geloof en het onderwijs in Ghana.
Het geloof neemt een belangrijke, zo niet allerbelangrijkste, plaats in in het leven van de Ghanees. Al meteen in de begindagen van mijn verblijf hier werd dit mij duidelijk. Zo zie je overal borden met godsdienstige teksten bv The Lord is our king, Praise the Lord, Halleluja, You need God enz. ook de trotro busjes,taxis en winkelhutjes zijn gesierd met teksten. Er word ook veel en openlijk over het geloof gesproken ,er word veel gebeden en de bijbel en de koran zijn de meest gelezen boeken alhier. De Christenen gaan zeker 2x per week naar de kerk voor een dienst, workshop of meeting. In Tamalé zie je erg veel kerkgebouwen, veelal ook in de openlucht zowel voor de katholieken als allerhande varianten daarvan. Ook zijn er 3 grote moskeeën en iedere area heeft wel zijn eigen kleine moskee. Vlakbij mijn huis is er ook een en iedere morgen om 4.00 uur word ik gewekt door de oproep voor het 1ste gebed.[zal ik gaan missen] Moslims onderbreken hun bezigheden trouw voor het gebed div. malen op een dag en op vrijdag heeft men vrij voor het grote gebed om 13.00 uur. Een indrukwekkend gezicht als duizenden mensen de gebeden opzeggen en gelijktijdig knielen zowel binnen als overal buiten de moskee. Op zondagmorgen is dit voor de Christenen vergelijkbaar. Iedereen gaat in zijn beste kleren massaal naar de kerken. Ook dan is het stil op straat. Geloven gebeurd met volle overgave en zonder enige twijfel. Men vertrouwd volledig op God of Allah en legt zijn/haar lot in handen daarvan. Ik zie hier echter ook dat het mensen veel joy en levensinhoud geeft. Joseph[mijn gastvader]zei het zo:refuse to allow the circomstances of life control your happiness. Heel geregeld hoor ik hier uitspraken als: God zal zorgen dat ik gezond blijf, ik zal werk vinden als God dit wil, God zorgt voor alles enz. Deze adoratie komt bij mij soms ook over als een vrijbrief om geen eigen verantwoordelijkheid te hoeven nemen of initiatieven te ontplooien om het leven of de omstandigheden te sturen dan wel te beinvloeden. Dit is echter de mening van een ongelovige ziel en de Ghanees glimlacht alleen maar om deze mening. Wat ik zeker niet onvermeld wil laten is het feit dat beide geloven zeer vreedzaam en met diep respect voor ieders overtuiging samenleven. Ik heb hier voor het eerst ervaren dat geloof geen bron hoeft te zijn van meningsverschillen,verwijten, uitsluiting of zelfs agressie.
Naast de genoemde geloven bestaat er in de hutdorpen het geloof in de slechte geesten en demonen. Deze worden bestreden met traditionele rituelen waarbij kruidenmengsels in inkepingen in de huid worden gewreven op plaatsen waar men het kwaad vermoed.De medicijnman van het dorp bepaald wat er gaat gebeuren en voert dit ook zelf uit. Tegenspraak of weigeren hieraan mee te doen is niet mogelijk. De afgelopen week ben ik geconfronteerd geworden met de gevolgen van het geloof in "bad spirits". Dinsdag jl kwam een Moeder met haar 4 jarige zoon op de arm naar de kliniek. Het kind is vel over been,geheel uitgedroogd, heeft ontstoken ogen waar vliegen omheen cirkelen en hij kermt zacht. De ouderen onder ons kennen het begrip"biafra-kind" nog wel, hier zie ik het met eigen ogen. Het verhaal is dat het kind ruim 1 jaar geleden ziek is geworden. Het is door de medicijnman van zijn dorp traditioneel behandeld. Het kind heeft inderdaad overal op zijn borst en buik littekens van de inkepingen. Er is geprobeert om de boze geesten[ziekte]te verdrijven. Een reguliere behandeling door dokter/ziekenhuis is "not allowed". De situatie van het kind is kritiek en Madam probeert de Moeder alsnog over te halen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik zie de angst en vertwijfeling in haar ogen. Als ze dit doet zal het kind worden geslagen en word zij uit het dorp verstoten. Ze heeft nog 6 andere kinderen in het dorp. Een hels dilemma. Madam probeert een infuus in te brengen maar zonder vlindernaaldje lukt dit niet. Het naaldje is niet voorhande en Faweiria word erop uitgestuurd dit te gaan kopen.Na 1,5 uur is dit gelukt. Het kind geeft na het infuus weer een teken van leven maar het zal van korte duur zijn. Madam overtuigd de Moeder ervan morgen terug te komen voor nog 1 infuus. De volgende ochtend komt een vrouw uit het dorp zeggen dat de jongen die nacht is overleden en bij dageraad buiten het dorp is begraven omdat men bevreesd is voor "the bad spirits" in het kind. Het is een aangrijpende ervaring, toch ben ik opgelucht dat het kind uit zijn lijden is verlost. Volgens onze normen en waarden is het verwerpelijk dat een kind zo moet lijden en sterven omwille van [achterhaalde] tradities en inzichten. Dit geloof is, hoe onbegrijpelijk ook, geen uitzondering hier. Ik heb een foto gemaakt van het kind. Madam drong hierop aan. Ze wil dat ik ook dit laat zien in Holland.Ik had er wel wat moeite mee eerlijk gezegd.

Dan het onderwijs.
Hier in Tamalé zijn ontzettend veel scholen en dit oogt veelbetekenent. Iedere area heeft wel een christelijke en islamitische school met een eigen uniform in de kleuren van de school. Er is zoiets als leerplicht van 4 tot 14 jaar maar als je het schooluniform,potloden en schriften niet kunt betalen blijf je verstoken van onderwijs. De lessen vinden plaats van 8.00 tot ongeveer 14.00 uur, zo nauw neemt men dit niet. Er zijn nogal wat vrijwilligers actief op de scholen en hier hoor ik van hoe het eraan toe gaat. In iedere klas zitten ongeveer 50 kinderen. Zoals dit ook voor verzorgenden/verplk is,is er ook een structureel tekort aan getrainde onderwijzers. Omdat het beide slecht betaalde beroepen zijn ontbreekt het vaak aan motivatie en juiste werkhouding. Een getrainde onderwijzer verdient 140 cedi p.mnd[90 euro] en een ongetrainde 40/50 cedi[27,50 euro] Ik hoor van vrijwilligers bv dat de onderwijzer de les verlaat om even een dutje van 2 uur te doen of "even" weg moet en dan pas weer de volgende dag verschijnt. Op 1 school waren examens gepland op maandag, maar omdat de onderwijzer vergeten is de opdrachten te copieëren gaat het niet door. Hij denkt het in augustus wel in orde te hebben!!! Het niveau van het onderwijs stelt jammergenoeg ook niet veel voor. De lessen bestaan vnl uit eindeloos opdreunen en herhalen van de tafeltjes, het alfabet, korte zinnen en eenvoudige invul-oefeningen. Het is enkel repeteergedrag en heeft weing te maken met het verwerven van inzichten. Varianten toepassen is hierdoor nauwelijks mogelijk en het beklijft ook maar moeizaam. Zo geven mijn buurtkinderen op alle vragen die ik ze stel[ hoe oud ben je?, heb je leuk gespeeld vandaag?,in welk huis woon je?]hetzelfde antwoord nl Yes Madam, I am fine,thank you. meestal ook nog in koor. Ik denk zeker niet dat het allemaal domme kinderen zijn maar door de onderwijsvorm is er te weinig prikkeling, uitdaging en stimulans om ind.capaciteiten aan te spreken en tot ontplooing te laten komen Heel zonde. Er zitten zeker wel in ieder klas slimmerikken maar de mogelijkheden om verder te leren zijn beperkt of financieel niet haalbaar. Naast de primary-school heb je het junior-college en universaty-college maar het systeem en niveau is niet vergelijkbaar met Nederland/Europa. Een master behalen is hier maar gedeeltelijk mogelijk. De echte "slimmerikken" gaan om die reden studeren in Nigeria, U.K of U.S.A. Na het beëindigen van de studie keren ze vaak niet terug naar Ghana. Dat dit nadelig is voor de ontwikkeling van het land mag duidelijk zijn.

Gisteren weer een hutdorp,Bogayili genaamd ,bezocht. Er was enige verwarring omdat de bewoners dachten dat de salaminga de medicijnen had meegebracht en ze gratis kwam uitdelen. Het duurde een hele poos voordat dat misverstand was rechtgezet. De chief had hiervoor, naast de kolanuts, ook nog geld nodig, de oplichter!. Ik heb de afgelopen weken veel dorpen bezocht en heb ervaren hoe belangrijk de chief is voor de ontwikkeling van het dorp. Deze chief is niet zo voor vernieuwing en verbetering van oa de gezondheid van het dorp. Hij zorgt er wel voor dat hij zelf niets tekort komt. Evenwel een boeiende dag en tevens mijn laatste zaterdagbezoek aan de hutdorpen. Het valt maar moeilijk te geloven dat de laatste week van mijn verblijf hier is aangebroken. De tijd is werkelijk omgevlogen. Ik probeer [ als God het wil en de stroom het ook nog wil doen] nog een laatste bericht te maken waarin ik terugblik op de tijd hier.
Voor nu laat ik het even hierbij.

Heel veel groeten uit Tamalé en tot later,

Mieke