Huizen &Hutten
Door: mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
06 April 2008 | Ghana, Tamale
Dag allemaal,
De wijze waarop de mensen hier wonen is ook een bericht waard. Ik ga proberen om het uit te leggen, want het zit een beetje vreemd in elkaar. Tamalé is op zich best wel een grote plaats/stad, toch zijn er maar 6 grote verharde wegen. Aan deze wegen vind de handel plaats, zijn kantoortjes, enkele banken en veel winkelhuisjes/hutjes. De bewoning begint pas daarachter en is een wirwar van stenen huisjes in alle kleuren en maten en de hutten de zgn. compounds. Dit wil zeggen dat 1 familie in div. hutten bijeenwoont[vierkante hut voor de man, roze hut voor de laatste nieuwe vrouw, bruine lemen hutten voor de andere vrouwen en kinderen. De hutten zijn verbonden door lemen muurtjes waarachter zich de was/plas en kookplaats bevinden. alle hutten hebben een dak van stro en het geheel vormt een cirkel. Alles staat kriskas dooreen gebouwd/gemetseld en veel is onaf of nog in de maak. Oorzaak:geld op of geen materiaal meer voorhande. Er zijn hier geen straten zoals bij ons maar overal paadjes, kuilen, loslopend vee, stukjes land, poepveldjes en vuilnishopen. Allemaal met het beruchte rode bakstenen grind. Huizen hebben dan ook geen adres of huisnummer, dat bestaat hier niet. Als je al post ontvangt dan heb je een P.O Box bij het postkantoor waar je je post gaat ophalen. Verder word er eigenlijk niets bezorgd maar moet je overal zelf naar toe. Bv als je water en stroom in huis hebt dan ga je naar het stroomkantoortje in de stad en koop je, zeg maar, voor 50 cedi stroom. Dit wordt dan gelevert en als het op is merk je dit vanzelf en koop je weer nieuwe. Zo gaat dit ook met het water. De huisjes die running water en light hebben zijn echt in de minderheid, de meesten hebben olielampjes en halen het water bij de putten. Dit doen de vrouwen en je ziet ze overal lopen met grote blikken, kruiken of jerrycans op het hoofd. Een hels karwei, iedere dag weer. Iedere area heeft wel een naam. Zo woon ik in Filling point, en dan weet iedereen ongeveer waar dit is. De mensen hebben de gewoonte om alles[echt alles] op de grond te gooien en dit met het grootste gemak. Ook mijn gastmoeder Esther doet dit bv in de keuken. Pelt uien en schilt yam en laat de schillen op de grond vallen. Buiten is het een grote bende en op sommige plekken zijn hele vuilnisbelten ontstaan. Je ziet dat ook vrijwilligers al na enkele weken Tamalé de gewoonte overnemen maar ik heb er moeite mee dus neem ik alles mee naar huis,doe dit in het mandje in de keuken en vervolgens gooit Esther het buiten neer!! Er staan ook nergens vuilnisbakken of zoiets, heel vreemd voor de propere en millieubewuste Europeaan. Hier lijkt geen mens er zich om te bekommmeren. Ver buiten de stad heb je dan de hutdorpen. Dit zijn eigenlijk allemaal compounds van div. families bijeen. Niet ieder dorp heeft een [schone]waterput dus moet er ver gelopen worden voor water. Met name in deze dorpen komen veel ziektes voor als gevolg van vervuild water. Oogafwijkingen/blindheid en de ginnywoam[worminfectie] die dodelijk is bij uitblijven van behandeling. Ik zal de details besparen want dit is echt eng. De armoede in veel van deze dorpen is aangrijpend. Door de droogte,hier in het noorden, is landbouw bijna niet mogelijk. Velen hebben maar 1x per dag te eten. Dit alles staat in schril contrast met het gigantische voetbalstadion aan de rand van Tamalé. Geschenk van de chinezen en gebouwd voor de Afrikacup die in 2007 is geweest.[van horen zeggen] Een volslagen misplaatst geschenk denk ik. Het blijkt ook niet echt"een geschenk" te zijn want de chinezen kregen hiervoor een grote goudmijn terug. Ghanezen beschikken zelf niet over de kennis en materialen om het goud te delven dus doen ze het weg. Slimme chinezen kunnen dit dus wel en worden zo schatrijk. De Ghanees is voor een habbekrats arbeider in de mijn. Zo is het ook met de olie gegaan. Die is verkocht aan de Amerikanen. Alles wat het land aan waarde heeft wordt van de hand gedaan. Niet bijster slim maar zo is dat hier met heel veel zaken.
Gisteren al om 8.00 uur in de morgen op weg naar hutdorp Nbanayili voor out-reached work. Dit dorp heeft al toestemming gegeven em met de wagen vol medicijnen,water en kleertjes gaan we die kant op. We moeten wel eerst langs de chief en hebben "kolanuts" [een soort bittere kastanje] meegenomen. De chief zit op een verhoging op geitenvellen, speren aan de muur en een oud-hollandse koperen theeketel en paraplu[!] naast zich. De kolanuts zijn een symbolische blijk van onze goede bedoelingen. Dan start de voorlichting en langzaam verzamelt er zich een grote groep mannen, jongeren, vrouwen en kinderen die vol belangstelling luisteren. Ook bij de info over HIV/AIDS/SOA luistert men goed. Bij de demonstratie van het condoom over de houten piemel en overige FAMPLAN middelen gniffelen de vrouwen en slaan de mannen zich van het lachen op de knieen. Enfin, het is wel vertoond en gezegd. Dan volgt het spreekuur en een lange rij van patienten komt naar de hut waar we zitten. Veel malaria, zwangeren en oudere mensen met artrose klachten en versleten heupen. Meer dan pijnstillers kunnen we niet geven. Alle kinderen van het dorp krijgen gratis 1 vit.A capsule die ik
rondeel. We hebben niet voldoende injectienaalden bij ons dus worden ze meerdere malen achtereen gebruikt!! Niemand slaat er acht op. Tot een heel eind in de middag zijn we in de weer en dan gaan we weer richting kliniek. Een erg productieve dag. Het werken in de dorpen vind ik eeerg leuk om te doen
Hopelijk lukt het met de bijbehorende foto's. Kijk en geniet ervan.Tot de volgende keer weer
Mieke
ps: Ik voel me uitstekend, geniet volop, voel me als een vis in het water[ oei oei, wat moet dit geven bij terugkeer!!!
ps: Jasper, Lisa, Sabina, Henk en Marja proficiat met jullie verjaardagen en de taart houd ik tegoed
De wijze waarop de mensen hier wonen is ook een bericht waard. Ik ga proberen om het uit te leggen, want het zit een beetje vreemd in elkaar. Tamalé is op zich best wel een grote plaats/stad, toch zijn er maar 6 grote verharde wegen. Aan deze wegen vind de handel plaats, zijn kantoortjes, enkele banken en veel winkelhuisjes/hutjes. De bewoning begint pas daarachter en is een wirwar van stenen huisjes in alle kleuren en maten en de hutten de zgn. compounds. Dit wil zeggen dat 1 familie in div. hutten bijeenwoont[vierkante hut voor de man, roze hut voor de laatste nieuwe vrouw, bruine lemen hutten voor de andere vrouwen en kinderen. De hutten zijn verbonden door lemen muurtjes waarachter zich de was/plas en kookplaats bevinden. alle hutten hebben een dak van stro en het geheel vormt een cirkel. Alles staat kriskas dooreen gebouwd/gemetseld en veel is onaf of nog in de maak. Oorzaak:geld op of geen materiaal meer voorhande. Er zijn hier geen straten zoals bij ons maar overal paadjes, kuilen, loslopend vee, stukjes land, poepveldjes en vuilnishopen. Allemaal met het beruchte rode bakstenen grind. Huizen hebben dan ook geen adres of huisnummer, dat bestaat hier niet. Als je al post ontvangt dan heb je een P.O Box bij het postkantoor waar je je post gaat ophalen. Verder word er eigenlijk niets bezorgd maar moet je overal zelf naar toe. Bv als je water en stroom in huis hebt dan ga je naar het stroomkantoortje in de stad en koop je, zeg maar, voor 50 cedi stroom. Dit wordt dan gelevert en als het op is merk je dit vanzelf en koop je weer nieuwe. Zo gaat dit ook met het water. De huisjes die running water en light hebben zijn echt in de minderheid, de meesten hebben olielampjes en halen het water bij de putten. Dit doen de vrouwen en je ziet ze overal lopen met grote blikken, kruiken of jerrycans op het hoofd. Een hels karwei, iedere dag weer. Iedere area heeft wel een naam. Zo woon ik in Filling point, en dan weet iedereen ongeveer waar dit is. De mensen hebben de gewoonte om alles[echt alles] op de grond te gooien en dit met het grootste gemak. Ook mijn gastmoeder Esther doet dit bv in de keuken. Pelt uien en schilt yam en laat de schillen op de grond vallen. Buiten is het een grote bende en op sommige plekken zijn hele vuilnisbelten ontstaan. Je ziet dat ook vrijwilligers al na enkele weken Tamalé de gewoonte overnemen maar ik heb er moeite mee dus neem ik alles mee naar huis,doe dit in het mandje in de keuken en vervolgens gooit Esther het buiten neer!! Er staan ook nergens vuilnisbakken of zoiets, heel vreemd voor de propere en millieubewuste Europeaan. Hier lijkt geen mens er zich om te bekommmeren. Ver buiten de stad heb je dan de hutdorpen. Dit zijn eigenlijk allemaal compounds van div. families bijeen. Niet ieder dorp heeft een [schone]waterput dus moet er ver gelopen worden voor water. Met name in deze dorpen komen veel ziektes voor als gevolg van vervuild water. Oogafwijkingen/blindheid en de ginnywoam[worminfectie] die dodelijk is bij uitblijven van behandeling. Ik zal de details besparen want dit is echt eng. De armoede in veel van deze dorpen is aangrijpend. Door de droogte,hier in het noorden, is landbouw bijna niet mogelijk. Velen hebben maar 1x per dag te eten. Dit alles staat in schril contrast met het gigantische voetbalstadion aan de rand van Tamalé. Geschenk van de chinezen en gebouwd voor de Afrikacup die in 2007 is geweest.[van horen zeggen] Een volslagen misplaatst geschenk denk ik. Het blijkt ook niet echt"een geschenk" te zijn want de chinezen kregen hiervoor een grote goudmijn terug. Ghanezen beschikken zelf niet over de kennis en materialen om het goud te delven dus doen ze het weg. Slimme chinezen kunnen dit dus wel en worden zo schatrijk. De Ghanees is voor een habbekrats arbeider in de mijn. Zo is het ook met de olie gegaan. Die is verkocht aan de Amerikanen. Alles wat het land aan waarde heeft wordt van de hand gedaan. Niet bijster slim maar zo is dat hier met heel veel zaken.
Gisteren al om 8.00 uur in de morgen op weg naar hutdorp Nbanayili voor out-reached work. Dit dorp heeft al toestemming gegeven em met de wagen vol medicijnen,water en kleertjes gaan we die kant op. We moeten wel eerst langs de chief en hebben "kolanuts" [een soort bittere kastanje] meegenomen. De chief zit op een verhoging op geitenvellen, speren aan de muur en een oud-hollandse koperen theeketel en paraplu[!] naast zich. De kolanuts zijn een symbolische blijk van onze goede bedoelingen. Dan start de voorlichting en langzaam verzamelt er zich een grote groep mannen, jongeren, vrouwen en kinderen die vol belangstelling luisteren. Ook bij de info over HIV/AIDS/SOA luistert men goed. Bij de demonstratie van het condoom over de houten piemel en overige FAMPLAN middelen gniffelen de vrouwen en slaan de mannen zich van het lachen op de knieen. Enfin, het is wel vertoond en gezegd. Dan volgt het spreekuur en een lange rij van patienten komt naar de hut waar we zitten. Veel malaria, zwangeren en oudere mensen met artrose klachten en versleten heupen. Meer dan pijnstillers kunnen we niet geven. Alle kinderen van het dorp krijgen gratis 1 vit.A capsule die ik
rondeel. We hebben niet voldoende injectienaalden bij ons dus worden ze meerdere malen achtereen gebruikt!! Niemand slaat er acht op. Tot een heel eind in de middag zijn we in de weer en dan gaan we weer richting kliniek. Een erg productieve dag. Het werken in de dorpen vind ik eeerg leuk om te doen
Hopelijk lukt het met de bijbehorende foto's. Kijk en geniet ervan.Tot de volgende keer weer
Mieke
ps: Ik voel me uitstekend, geniet volop, voel me als een vis in het water[ oei oei, wat moet dit geven bij terugkeer!!!
ps: Jasper, Lisa, Sabina, Henk en Marja proficiat met jullie verjaardagen en de taart houd ik tegoed
-
06 April 2008 - 10:56
Sabina En Didier:
Interessant al die verhalen! Zo leren we nog eens wat. Geniet er maar lekker van en straks waardeer je zelfs de GFT-bak weer! ;)
Alvast bedankt voor de felicitaties!
-
06 April 2008 - 11:33
Sraar En Marja:
Hallo Mieke,
Wat een verhalen maak jij mee. Wanneer je straks weer in Nederland komt raak je nog in een cultuurshok.
We volgen je op de voet.
Bedankt voor de feliciaties.
-
06 April 2008 - 13:17
Silvia En Peter:
Leuk om te lezen hoe het dorp is ingedeeld en de wijze waarop mensen er wonen. Zo kan ik mij er een voorstelling van geven. Ik zou er ook moeite mee hebben om alles op de grond te gooien.Niet doen dus !!! Blij te horen dat alles oke is. Hoe is het eten er eigenlijk. Mis je de beschuit met kaas nog niet.
groeten Silvia en Peter -
06 April 2008 - 16:22
MarianG.:
Hoi Mieke. Stel je voor. Hier ergeren wij ons al aan de rommel die langs de "blikvangers" liggen. Ik zou er ook wel moeite mee hebben. Ik begrijp dat je het echt naar je zin hebt. Geniet er van. De mensen genieten ook zeker van jou. Groetjes van ons en een knuffel. -
06 April 2008 - 18:49
Ria:
Hallo mieke,Fijn om weer van je te horen
en de mooie foto's.
Weer een heel verhaal had je ons te vertellen,geniet nog van je werk en het land.
Vele groetjes Ria uit Tilburg.
Zal Kay nog even bellen,ik had al een poging gedaan maar kreeg hem niet te pakken. -
06 April 2008 - 20:51
Arna:
Hoi Mieke
Heb zojuist de film "tears of the sun"
over een burgeroorlog in Afrika gezien en daar hadden ze het ook over kolanuts.Typisch!!
Maar wat vliegt de tijd Mieke, over goed 3 weken loop je weer op de Rooyse Mert en knabbel je weer op enne Hollandse wortel, ipv een kolanut. We zullen een lading knabbelvoer inslaan oke.
Liefs en het ga je goed.
Wim, Sam en Arna -
07 April 2008 - 19:35
Anna En Gerda:
Hoi Mieke,
Wat een prachtige verhalen schrijf je, we zijn erg onder de indruk. Het is zo anders dan wat je anders over dit soort landen leest. Fijn dat je het zo naar je zin hebt, maar......je komt toch wel weer terug he, eind van de maand. Het klinkt al een beetje, alsof je wel wat langer zou willen blijven. Er is daar een hoop te doen, dat is wel duidelijk, en het is natuurlijk helemaal jouw ding. Wij willen trouwens ook graag een financiele bijdrage leveren voor het vervoer van de spullen. Laat maar weten waar we het moeten storten.
Veel liefs en groetjes, Anna, Gerda en Sanna -
07 April 2008 - 21:58
Riet Thuis:
Hoi Kanjer
Met veel plezier en interesse jouw verhaal weer gelezen ,wat jij toch allemaal meemaakt is haast niet te vatten.Maar je hebt er nog steeds plezier in en dat is een goed teken.
Geniet er nog maar van de tijd van weer naar huis gaan is er sneller dan je denkt.Dan moet je weer in het Hollandse gareel.
Liefs en groetjes.
Riet. -
09 April 2008 - 14:13
Yvonne:
Hoi Mieke,
Nog steeds wonderbaarlijk dat je ons vanuit de binnenlanden van Ghana zo uitgebreid kunt vertellen over al je belevenissen en ze ook nog kunt illustreren met prachtige foto's. Hier begint zo langzamerhand de lente door te breken. Hoop dat als je thuiskomt het weer vriendelijk is zodat de overgang niet zo groot is. Tot horens en warme groeten van alle Winnentjes.
knuffel. -
11 April 2008 - 20:31
Peter En Jeannette:
Hoi Mieke,
Bedankt voor je leuke verslag, het is onverstelbaar maar echt waar. Ik kom net van een kinderfeestje (neefje is 12 jaar) geworden en heeft een mobiele telefoon gekregen van tenminste 100,00 euro en de rest. Vergelijken is niet meer mogelijk. Ik hoop dat je de terugkomst goed kunt verwerken. We leven in een echt absurde wereld van hebben, kopen en nog meer kopen. Wat betreft het afval, waar moeten ze het laten, de vuilnis belt hier wordt ook steeds groter en dumpen we in de Afrikaanse landen onder het zand of in de woestijn. Het is een gegeven dat er verschillen zijn en probeert zo veel mogelijk bij te staan voor de mensen op dat moment. We vinden het leuk zodra je thuis bent of aan te komen, liefs en hou je haaks, Peter en Jeannette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
