Het gastgezin

Hallo ,hier ben ik alweer

Het is een beetje een rare dag vandaag. Gisteren ben ik aangereden door een brommer en deze sleurde mijn fiets zo'n 20 mtr mee. Hierdoor is deze een beetje ontzet en daarbij zijn de banden superslecht. Vandaag al 2 x laten plakken maar dit baat niet. De fiets moet vervangen worden maar daar waar dat moet is niemand in huis. Wachten geblazen dus en dit doe ik dan maar in het internet cafe. Ik heb een engelbewaarder gehad gisteren want ik mankeer helemaal niets. De brommer haakte in mijn stuur terwijl ik stond te wachten en trok de fiets mee. Ik liet aleen maar los en had het nakijken. Het verkeer is hier echt heel erg toegenomen de afgelopen 2 jaar en het aantal brommers is gigantische. Rijbewijs of zoiets hoeft hier niet, je leert dit van je vriend of zo. Het is echt oppassen geblazen want er wordt ook erg hard gereden vind ik.

Goed, nu ik hier toch ben vertel ik over mijn gastgezin.
In mijn 1ste bericht meldde ik al kort over de omstandigheden van Joseph en Esther en hoe hun leefsituatie op dit moment is. Ik ga er nu uitgebreider op in. Het is helaas geen verhaal om vrolijk van te worden.

Zoals in ieder gezin met kinderen heb je te maken met rommel en chaos. Hier dus ook maar dan nog een beetje meer. NaNa, 4 jr sinds gisteren, is het zoontje van Josephs zuster en hij woont definitief in bij Esteher en Joseph. De Vader van NaNa verblijft in het buitenland en kent zijn kind niet. De Moeder neemt geen verantwoordelijkheid en kijkt er ook niet naar om. Vanzelf is het dan de taak van de oudste zoon, in dit geval dus Joseph, om het kind op te voeden. NaNa is een lief en gevoelig kind. Beetje mager met een nare hoest en altijd een snotneus. In mei 2009 is hun 1ste eigen zoon "Chief" geboren. De naam chief omdat hij de stamoudste is. Een mollige peuter met een zeer sterke eigen wil. Ik maak van dichtbij mee hoe men kinderen opvoed in Ghana Esther is zeer druk met de peuter. Hij loopt nog niet en hij is 24 uur per dag bij haar, hetzij in een doek op de rug, dragend op haar heup of drinkend aan haar borst. Kinderen krijgen zovaak ze wllen de borst en dit houdt in dat hij elke 15 min. drinkt zo,n beetje. Hij kan niet zonder zijn Moeder. Slapen gebeurt op de rug of op de grond. De peuter weigert elk ander voedsel en drijft Esther soms tot wanhoop. Hij krijst alles bijeen als hij wil drinken en spuigt de pap uit die ze hem al 4 mnd probeert te geven, zonder succes. Het zal nog een hele kluif worden om hem van de borst af te krijgen.2x per dag krijgt de peuter een badbuurt in een grote kom. Hij wordt flink geschuurd met sop. Ook drukt Esther dan op de fontanellen om te voorkomen dat hij een punthoofd gaat krijgen.!!! Dit hebben ze haar verteld te doen. De navel en billen worden ook ritueel, enkele minuten met water gedruppeld, telkens weer. Dit is een bijgeloof maar de functie kan ze me niet zo goed uitleggen. Het verbaast me wel dat Esther hierin geloofd, dit had ik niet verwacht.

De rommel in huis is giga. Overal liggen stapels kleding, doeken, speelgoed, schoenen enz. Het lijkt ofdat er de afgelopen 2 jaar niets verplaatst of gepoetst is. Er ligt overal enorm veel stof, de vloer is vuil, de keuken een grote chaos en onhygienisch. Ik schreef al dat de koelkast practisch leeg is maar ook erg vies.

De problemen met de waterleiding en afvoer noemde ik al.Dit betekent een voordurend gesleep met bakken water en sop van binnen naar buiten en visa versa. Als klap op de vuurpijl is er ook al 4 mnd[of meer!!] geen gasfles meer te krijgen omdat er een lek schijnt te zijn in Kumasi en de hele leiding is afgesloten wegens explosiegevaar. Er wordt dus buiten op houtskool gekookt. Het hele huishouden gebeurt eigenlijk op knie - en kruiphoogte, en het valt niet mee om te zien hoe het allemaal moet. Ze hebben het zwaar dat kan ik wel zeggen. Joseph zegt te wachten op bericht over ander werk maar dit duurt en duurt maar. Ik geloof dat er eerst een wet moet veranderen voordat er definitief antwoord komt nou, dan weet je het wel.Al met al zijn hun levensomstandigheden erg achteruitgegaan de afgelopen 2 jaar. Sinds eergisteren heb ik licht in de wasruimte. totdan waste en taste ik in het donker rond om me een beetje te fatsoeneren. De prijzen van voedsel zoals brood, suiker, meel corn enz zijn in die 2 jaar met 100% of meer omhooggegaan, werkelijk desastreus.
Ik schreef al dat het huis erg vervuild is geraakt en dit heeft ook tot gevolg dat er ongedierte huist. Superspinnen en reuzekakkerlakken zijn medehuisgenoten geworden. Om te voorkomen dat ze ook in mijn bed gaan huizen heb ik vorige week de hele boel behandelt met pesticiden. Keigiftig spul, verboden overal, behalve in Afrika, maar ik zag even geen andere optie.
Door de komst van de kinderen is kerkbezoek ook niet meer mogelijk voor Esther en Joseph en dit ervaren ze als een groot gemis. Pas als de bosrtvoeding is gestopt kan dit weer.

Door de voedselprijzen is het vanzelf dat het eten karig is. s'morgens brood met warm water en s'avonds ,voor mij, rijst met ei of maisbal met saus. Ik vind dit niet erg moet ik zeggen. Hun eten later en dit is vooral maispap, planteinknol en fufu. Geen vlees of vis en geen groenten.

Ik bewonder hun moed en aanpassingsvermogen zeer, of is het gelatenheid. Ik weet het niet goed. Hun vrolijkheid en levensvreugde is er wel door aangetast moet ik zeggen.
Structureel kan ik er weinig aan veranderen. Ik koop daarom maar fruit, melkpoeder voor de baby, pindanootjes voor NaNa. Ook vim en een nieuwe dweil. Ondanks mijn goede bedoelingen word dit ook een beetje opgevat als beschamend. Het is dus laveren tussen willen ondersteunen en hun trots blijven respecteren. Een lastige kwestie moet ik zeggen die me wel bezighoudt.

Zo maak ik mee hoe een moeizaam verworven confort in korte tijd verdwijnt. Terug bij af!!!

Evenwel ben ik graag bij hun in huis en geniet van datgene wat er wel is.

Helaas nog geen fotos bij dit bericht , die volgen later.

Dit is het voor nu, veel liefs en tot de volgende keer

Mieke