Het werk en hoe zaken kunnen veranderen
Door: mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
27 Maart 2010 | Ghana, Tamale
Beste allemaal,
Inmiddels ben ik ruim 3 weken aan het werk en zal ik vertellen hoe dit gaat en wat ik zoal meemaak.
Shawana, Lila en Doris zijn the nurses en dus collega's. Shawana, een bekende van 2 jaar geleden, Doris en Lila zijn pas sinds enkele maanden werkzaam bij Madam Fulera. Doris heeft een kind van ruim 1 jaar, Millicent genaamd, die ze meebrengt naar haar werk. Een aparte situatie. Millicent loopt overal in en uit, gaat gewoon op de grond liggen om te slapen of Doris draagt haar in een doek op de rug terwijl ze haar werk doet. Letterlijk en figuurlijk 'kinderopvang' geregeld door de werkgever.Doris poetst vnl en ontvangt patienten aan de deur. Lila doet al wat meer zoals injecties geven en de vital signs checken[ tensie, temp en pols] en ze kijkt bij de meer complexere behandelingen. Shawana doet eigenlijk alles: geven van infusen, hechten van wonden[uiteraard zonder verdoving], baarmoederonderzoek en zwangerschapscontrole's. Ze heeft alles geleerd door te kijken en na te doen. Haar theoretische kennis is nul. Dit bleek maar weer eens onlangs toen ze een I.M injectie rechtstreeks in de ader spoot omdat de vrouw deze niet in de bil wilde. Zich van geen kwaad bewust. Ook doseringen van medicatie bepaald ze zelf en hierin is ze niet altijd conseqwent. Soms geeft ze kinderen dezelfde dosering als volwasseneen of als een vloeistof niet voorhanden is geeft ze gewoon iets anders. Soms houd ik mijn hart vast. Shawana verdient 60 cedi= 30 euro per maand en werkt hiervoor 6 dgn in de week.Er word wel wat hygienischer gewerkt dan voorheen maar soms knijp ik mijn billen bijeen. Wattenproppen met bloed en pussend verband ligt op de grond, ondanks de naaldencontainers, gooien ze gebruikte naalden[zonder beschermkapje] in de vuilnisbak, scharen en tangen worden de hele dag door gebruikt zonder te desinfecteren enz. Als je weinig weet over de gevaren dan zie je ook niet de noodzaak om hier anders mee om te gaan, zo zal het zijn denk ik.
Afgelopen week ben ik begonnen met het uitpakken van de gestuurde dozen. 1000 steriele compressen in alle maten, 300 navelklemmen, 250 paar handschoenen enz enz. Alles afgestoft, gesorteerd en netjes in de kast opgeborgen. De kast zit propvol. Meteen ook het magazijntje gepoetst en ook daar alles gesorteerd en fatsoenlijk neergezet. Al met al een hele klus in erorme hitte en stof. Wel een bevredigend resultaat. Het valt niet goed te bevatten waarom ze dit niet eerder zelf hebben gedaan en waarom goed materiaal al 1,5 jaar staat te verstoffen. De kast staat vlakbij de behandelhoek en ik dring erop aan bij de nurses om het materiaal te gaan gebruiken. Je ziet dat ze twijfelen en ze knippen vervolgens de steriele compressen in kleine stukjes en maken er stapeltjes van, open en bloot op de tafel. Ja, ja zo gaat dat hier.
Dan een andere kwestie.
3 jaar geleden is er een zorgverzekering gekomen en tijdens mijn vorige verblijf wisten nog maar weinig mensen ervan. Nu, 2 jaar later, heeft 40% van de bevolking deze aangeschaft[ kost 7,5 cedi= 3,50 euro per jaar] Echt fantastisch toch.
Met deze verzekering kunnen de mensen voor alles naar het overheidsziekenhuis[ voorheen onbetaalbaar] nu gewoon binnen handbereik. De kwaliteit van de zorg is ook met sprongen vooruit gegaan en er is voldoende en fatsoenlijk materiaal hoor ik.
Dit heeft tot gevolg dat er een drastische terugloop van patienten is bij de particuliere klinieken, waaronder die van Madam Fulera. Waren er 2 jaar geleden practisch dagelijks bevallingen, nu zijn er het 1ste kwartaal van 2010 nog maar 2 geweest.Ook de grote toeloop van patienten iedere dag is tot stilstand gekomen. Meer dan 10 patienten op een dag komen er niet., en dit heeft zo zijn gevolgen!!
Zo ook met het out-reach work wat er gedaan werd. Dit betekent, te voet met tas vol medicijnen, op pad en aankloppen bij ieder erf. Zeg maar zoals Jehova getuigen. Door het stellen van vragen kom je er achter of er gezondheidsproblemen zijn in het gezin en daar geef je medicatie voor. Ook geef je voorlichting over ziekteverschijnselen vnl over malaria bij kinderen en ook hiervoor laat je medicijnen achter die ze direct kunnen geven als verschijnselen zich voordoen. Preventief werk dus en erg leuk om te doen. Je ziet allerlei woon- en leefomstandigheden wat ik erg leerzaam vind. Tot vorige week. Lila en ik waren op pad en werden plotsklaps hevig uitgescholden door een man die zei dat wij helemaal niet bevoegd zijn om dit werk te doen en hij zou dit doorgeven aan the Health insurance. Wat lijkt nou. Voor out-reach work zijn speciaal opgeleidde communitynurses, zeg maar wijkverpleegkundigen, die ook de vaccinatieprogramma's bij kinderen verzorgen aan huis. Volgens Lila was het al de 3de keer dat ze hierop aangesproken werd en had Madam ook al een waarschuwing gehad van the Health insurance[wist ik natuurlijk niets van] Evenwel krijgen the nurses opdracht om op pad te gaan, en nadien te declareren.Zij kunnen niet weigeren want geen werk betekent geen eten, dit begrijp ik. Ik wil er echter wel het fijne van weten en vertel het voorval aan Madam.. Ze draait er wat omheen, is er duidelijk ongemakkelijk onder en zegt dat het maar geruchten zijn enz. Ik geloof er echter geen snars van en naar later blijkt klopt dit ook. Madam vertrekt in de middag naar The Health insurance en als ze terugkomt zegt ze dat er geen out-reach work meer gedaan word.
Een 2de voorval blijft niet uit. Ik kom erachter dat Madam te hoge en zelfs valse declaraties indient. Zo moeten de nurses iedere maand 15 "onechte' bevallingen declareren. Madam kijkt voor namen in haar boeken en gebruikt gegevens van jaren terug. Overige info over de zogenaamde baby zuigt ze uit haar duim. De nurses moeten deze formulieren invullen, ze weten dat het niet klopt maar ze kunnen niet anders. Geen salaris betekent geen eten. Ik ben echter niet afhankelijk van Madam en besluit direct om geen enkel declaratieformulier meer in te vullen nadat ik dit ontdekte. Ik ben ook wel enigzins confused maar herstel me weer snel. Ze licht de boel gewoon vreselijk op en dit valt bij mij verkeerd. Met liegen en bedriegen ben je bij mij aan het verkeerde adres, punt uit.
Ik besluit om per direct alle fin. steun aan Madam te staken en de voorgenomen plannen gaan in de ijskast. Ik denk dat jullie het met mee eens zijn. Het sponsergeld zal een andere bestemming gaan krijgen. Het werk blijf ik gewoon doen. Het lukt me om afstand te nemen van de praktijken die Madam bezigt en alleen te gaan voor de zorg aan de patienten. Verder wacht ik het goede moment af om aan Madam te zeggen wat ik van haar handelswijze vind. Dit zal ik niet nalaten maar zal ik pas tegen het einde van de tijd dat ik er ben gaan doen. Zo zie je maar weer hoe een situatie een geheel andere wending kan nemen. Hier in Afrika is niets uitgesloten. Ik heb de situatie ook besproken met Pastoor Balemans en hij heeft me inderdaad ook geadviserd om te stoppen met inversteren in middelen.
Ik laat me echter niet ontmoedigen en ga , zoals gezegd ,door met het werk voor en aan de patienten, hier geiet ik erg van hoe dan ook.
Dit is het verhaal over het werk. Jammer genoeg kan ik er nog geen foto's bij plaatsen maar de ruimte komt er aan en dan doe ik het meteen. Foto's maken het verhaal levendig.
Veel groeten uit Tamale en tot de volgende keer maar weer.
Mieke
ps: dank voor al de reacties, ben hier blij mee.
Inmiddels ben ik ruim 3 weken aan het werk en zal ik vertellen hoe dit gaat en wat ik zoal meemaak.
Shawana, Lila en Doris zijn the nurses en dus collega's. Shawana, een bekende van 2 jaar geleden, Doris en Lila zijn pas sinds enkele maanden werkzaam bij Madam Fulera. Doris heeft een kind van ruim 1 jaar, Millicent genaamd, die ze meebrengt naar haar werk. Een aparte situatie. Millicent loopt overal in en uit, gaat gewoon op de grond liggen om te slapen of Doris draagt haar in een doek op de rug terwijl ze haar werk doet. Letterlijk en figuurlijk 'kinderopvang' geregeld door de werkgever.Doris poetst vnl en ontvangt patienten aan de deur. Lila doet al wat meer zoals injecties geven en de vital signs checken[ tensie, temp en pols] en ze kijkt bij de meer complexere behandelingen. Shawana doet eigenlijk alles: geven van infusen, hechten van wonden[uiteraard zonder verdoving], baarmoederonderzoek en zwangerschapscontrole's. Ze heeft alles geleerd door te kijken en na te doen. Haar theoretische kennis is nul. Dit bleek maar weer eens onlangs toen ze een I.M injectie rechtstreeks in de ader spoot omdat de vrouw deze niet in de bil wilde. Zich van geen kwaad bewust. Ook doseringen van medicatie bepaald ze zelf en hierin is ze niet altijd conseqwent. Soms geeft ze kinderen dezelfde dosering als volwasseneen of als een vloeistof niet voorhanden is geeft ze gewoon iets anders. Soms houd ik mijn hart vast. Shawana verdient 60 cedi= 30 euro per maand en werkt hiervoor 6 dgn in de week.Er word wel wat hygienischer gewerkt dan voorheen maar soms knijp ik mijn billen bijeen. Wattenproppen met bloed en pussend verband ligt op de grond, ondanks de naaldencontainers, gooien ze gebruikte naalden[zonder beschermkapje] in de vuilnisbak, scharen en tangen worden de hele dag door gebruikt zonder te desinfecteren enz. Als je weinig weet over de gevaren dan zie je ook niet de noodzaak om hier anders mee om te gaan, zo zal het zijn denk ik.
Afgelopen week ben ik begonnen met het uitpakken van de gestuurde dozen. 1000 steriele compressen in alle maten, 300 navelklemmen, 250 paar handschoenen enz enz. Alles afgestoft, gesorteerd en netjes in de kast opgeborgen. De kast zit propvol. Meteen ook het magazijntje gepoetst en ook daar alles gesorteerd en fatsoenlijk neergezet. Al met al een hele klus in erorme hitte en stof. Wel een bevredigend resultaat. Het valt niet goed te bevatten waarom ze dit niet eerder zelf hebben gedaan en waarom goed materiaal al 1,5 jaar staat te verstoffen. De kast staat vlakbij de behandelhoek en ik dring erop aan bij de nurses om het materiaal te gaan gebruiken. Je ziet dat ze twijfelen en ze knippen vervolgens de steriele compressen in kleine stukjes en maken er stapeltjes van, open en bloot op de tafel. Ja, ja zo gaat dat hier.
Dan een andere kwestie.
3 jaar geleden is er een zorgverzekering gekomen en tijdens mijn vorige verblijf wisten nog maar weinig mensen ervan. Nu, 2 jaar later, heeft 40% van de bevolking deze aangeschaft[ kost 7,5 cedi= 3,50 euro per jaar] Echt fantastisch toch.
Met deze verzekering kunnen de mensen voor alles naar het overheidsziekenhuis[ voorheen onbetaalbaar] nu gewoon binnen handbereik. De kwaliteit van de zorg is ook met sprongen vooruit gegaan en er is voldoende en fatsoenlijk materiaal hoor ik.
Dit heeft tot gevolg dat er een drastische terugloop van patienten is bij de particuliere klinieken, waaronder die van Madam Fulera. Waren er 2 jaar geleden practisch dagelijks bevallingen, nu zijn er het 1ste kwartaal van 2010 nog maar 2 geweest.Ook de grote toeloop van patienten iedere dag is tot stilstand gekomen. Meer dan 10 patienten op een dag komen er niet., en dit heeft zo zijn gevolgen!!
Zo ook met het out-reach work wat er gedaan werd. Dit betekent, te voet met tas vol medicijnen, op pad en aankloppen bij ieder erf. Zeg maar zoals Jehova getuigen. Door het stellen van vragen kom je er achter of er gezondheidsproblemen zijn in het gezin en daar geef je medicatie voor. Ook geef je voorlichting over ziekteverschijnselen vnl over malaria bij kinderen en ook hiervoor laat je medicijnen achter die ze direct kunnen geven als verschijnselen zich voordoen. Preventief werk dus en erg leuk om te doen. Je ziet allerlei woon- en leefomstandigheden wat ik erg leerzaam vind. Tot vorige week. Lila en ik waren op pad en werden plotsklaps hevig uitgescholden door een man die zei dat wij helemaal niet bevoegd zijn om dit werk te doen en hij zou dit doorgeven aan the Health insurance. Wat lijkt nou. Voor out-reach work zijn speciaal opgeleidde communitynurses, zeg maar wijkverpleegkundigen, die ook de vaccinatieprogramma's bij kinderen verzorgen aan huis. Volgens Lila was het al de 3de keer dat ze hierop aangesproken werd en had Madam ook al een waarschuwing gehad van the Health insurance[wist ik natuurlijk niets van] Evenwel krijgen the nurses opdracht om op pad te gaan, en nadien te declareren.Zij kunnen niet weigeren want geen werk betekent geen eten, dit begrijp ik. Ik wil er echter wel het fijne van weten en vertel het voorval aan Madam.. Ze draait er wat omheen, is er duidelijk ongemakkelijk onder en zegt dat het maar geruchten zijn enz. Ik geloof er echter geen snars van en naar later blijkt klopt dit ook. Madam vertrekt in de middag naar The Health insurance en als ze terugkomt zegt ze dat er geen out-reach work meer gedaan word.
Een 2de voorval blijft niet uit. Ik kom erachter dat Madam te hoge en zelfs valse declaraties indient. Zo moeten de nurses iedere maand 15 "onechte' bevallingen declareren. Madam kijkt voor namen in haar boeken en gebruikt gegevens van jaren terug. Overige info over de zogenaamde baby zuigt ze uit haar duim. De nurses moeten deze formulieren invullen, ze weten dat het niet klopt maar ze kunnen niet anders. Geen salaris betekent geen eten. Ik ben echter niet afhankelijk van Madam en besluit direct om geen enkel declaratieformulier meer in te vullen nadat ik dit ontdekte. Ik ben ook wel enigzins confused maar herstel me weer snel. Ze licht de boel gewoon vreselijk op en dit valt bij mij verkeerd. Met liegen en bedriegen ben je bij mij aan het verkeerde adres, punt uit.
Ik besluit om per direct alle fin. steun aan Madam te staken en de voorgenomen plannen gaan in de ijskast. Ik denk dat jullie het met mee eens zijn. Het sponsergeld zal een andere bestemming gaan krijgen. Het werk blijf ik gewoon doen. Het lukt me om afstand te nemen van de praktijken die Madam bezigt en alleen te gaan voor de zorg aan de patienten. Verder wacht ik het goede moment af om aan Madam te zeggen wat ik van haar handelswijze vind. Dit zal ik niet nalaten maar zal ik pas tegen het einde van de tijd dat ik er ben gaan doen. Zo zie je maar weer hoe een situatie een geheel andere wending kan nemen. Hier in Afrika is niets uitgesloten. Ik heb de situatie ook besproken met Pastoor Balemans en hij heeft me inderdaad ook geadviserd om te stoppen met inversteren in middelen.
Ik laat me echter niet ontmoedigen en ga , zoals gezegd ,door met het werk voor en aan de patienten, hier geiet ik erg van hoe dan ook.
Dit is het verhaal over het werk. Jammer genoeg kan ik er nog geen foto's bij plaatsen maar de ruimte komt er aan en dan doe ik het meteen. Foto's maken het verhaal levendig.
Veel groeten uit Tamale en tot de volgende keer maar weer.
Mieke
ps: dank voor al de reacties, ben hier blij mee.
-
28 Maart 2010 - 13:22
Wendy:
Hoi Mieke, Jeetje wat een bericht. Mooi om alle ontwikkelingen te horen, alleen jammer genoeg ook mindere. Zo onvoorstelbaar dat mensen de boel zo kunnen oplichten, terwijl ze zoveel ondersteuning krijgen. Maar Mieke, jij doet mooi werk. Geniet van de mooie dingen daar!! Groetjes -
28 Maart 2010 - 14:00
Mieke Coenders:
mieke ik heb je verslag gelezen het is mooi wat je daar doet. Maar ik vind dat het toch wel de goede kant opgaat maar wat moet er daar nog heel veel aan ontwikkeling doen. groet van uit holland. venray -
28 Maart 2010 - 14:33
Sabina & Didier:
Hoi Mieke,
Leuk dat je ons op de hoogte houdt van je 'avonturen'. Erg jammer wel om te lezen dat je de verzonden spullen nog zelf moest gaan uitpakken ook. We kunnen ons voorstellen dat je van die onverschillige instelling van de (meeste) mensen soms wel een beetje moedeloos raakt. Wel goed dat je toch positief blijft. Succes maar weer!
Liefs vanuit Voorburg -
28 Maart 2010 - 14:39
Marlies:
Mieke, goh, wat vervelend allemaal, maar Afrika en zijn inwoners maakt zijn, in dit geval haar, eigen wetten. Heel veel sterkte, ik denk aan je. Hou het voor nu ff kort. Dikke kus en liefs. -
28 Maart 2010 - 16:12
Tiny (Mama V.Didier):
Hai Mieke,
Jij bent daar echt goed bezig!Fantastisch ,die positieve instelling ,ondanks de tegenslagen en teleurstellingen!
Gelukkig krijg je energie van je patienten ,die uiteraard dankbaar zijn!
Lieve Mieke ,ik wens je nog een vruchtbare en mooie tijd in Ghana!Poen Tiny -
28 Maart 2010 - 16:53
Ludo En Wilma:
Hoi Mieke, jammer dat er zoiets kan gebeuren en dat er zoveel gefraudeert wordt. Kan me wel iets voorstellen als deze mensen dit doen als ze daarmee in ieder geval voedsel kunnen krijgen, maar goed is het niet. Honger dwingt natuurlijk tot de meest idiote situaties die wij ons hier in het westen niet voor kunnen stellen. Hopelijk leren ze ervan dit niet te doen, maar vraag me af wat de gevolgen zijn. Laten we hopen dat voor deze mensen nu de verzekering er is het wat beter gaat worden ook in andere opzichten dan alleen de gezondheid. groetjes, veel succes en prettige Paasdagen in Ghana Wilma en Ludo -
28 Maart 2010 - 19:21
Femke:
Ha Mieke,
Wat een bericht. Ik was er door je mail natuurlijk al en beetje op voorbereid, maar dit verhaal maakt het nog echter. Heel frustrerend lijkt mij. Hopelijk kan je inderdaad nog wel blijven genieten van de patientenzorg! En blijf genieten van alle kleine dingen...want het blijft nou eenmaal afrika,hoe cliché ook...
Zet m op en houd je haaks! Ik blijf je volgen!
Groetjes, Femke -
28 Maart 2010 - 19:47
Ria Uit Tilburg:
Hallo mieke,
Wat een verhaal je verslag zo zie je maar in ieder geval zijn de spullen uitgepakt en dat is klaar dankzij jouw goede inzet.
Geniet toch maar van de andere goede en mooie dingen.
voor nu veel liefs van mij ria kijk iedere keer weer uit naar je verslag en hoop de volgende keer met foto"s -
28 Maart 2010 - 20:21
Wim, Sam &Arna:
Hoi Mieke,
Wat een teleurstelling maar jouw kennende maak je er toch gewoon het beste van. Gebruik je energie daar waar je een goed gevoel bij hebt. Pap en Moeke leven ook zo met je mee mooi om te zien,De armoede bij Joseph en Esther gaat hun ook erg aan het hart.
Mieke doe rustig aan en tot horens.
Liefs van ons allemaal. -
29 Maart 2010 - 11:03
Bende Van Deurne:
Hey Mieke
Leuk om weer een verslag te lezen! Hoewel het niet echt allemaal positief is. Wel goed dat je zelf positief verder kunt. Het is altijd anders als je een 2e keer gaat, ook met vakantie. Goed dat je het geld aan iets anders besteed! Je hebt echt overlevingsdrang(niet letterlijk)!!! Oke een teleurstelling..........., maar dan hup weer verder.
Chapeau!
Doe je ding en maak er iets moois van, jij kunt dat.
Tot het volgende verslag. Grs van ons allen uit Deurne -
30 Maart 2010 - 18:33
Jo, Math, Lisa & Nyn:
Dag Mieke,
Wat een verhaal, wat een verhaal.. Wij zaten hier allen met open mond te lezen wat je schreef, ons voor te stellen hoe het voor jou moet zijn om dit alles mee te maken. Onthoud altijd maar in je achterhoofd dat al het negatieve ook een positieve kant heeft, of in ieder geval een leerzame kant.
Het ga je goed, we zullen je blijven volgen.
Liefs van ons allemaal -
01 April 2010 - 21:25
Riet Thuis:
Dag Kanjer.
Ben al weken bezig met reageren hopenlijk lukt het nu ik kan ze namelijk niet verzonden krijgen Heb al jouw verslagen gelezen en ben diep onder de indruk en ben reuze trots op je.Pas je wel goed op jezelf Liefs Riet -
02 April 2010 - 09:23
Peter En Yvonne:
Hoi Mieke,
Ben een beetje beduusd van je berichten uit Ghana. Maar wat een moed en onverwoestbare effort toon je ondanks alle verslechterde omstandigheden. Heb er veel respect voor. Heel veel liefs en knuffels en doe a.u.b. voorzichtig.
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
