Conclusies en Aanbevelingen,
Door: mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
27 April 2010 | Ghana, Tamale
Beste allemaal,
Een laatste verhaal voor vertrek.
Nog enkele dagen en dan zijn de 8 weken in Tamale voorbij en vlieg ik terug naar Holland en naar huis.
Zo tegen het einde laat ik eea nog eens de revue passeren. In mijn eerdere verhalen kun je wel een beetje een lijn ontdekken maar ik zal de high-lights nog eens beschrijven. Wat me de eerste dagen in Tamale opviel was de enorme drukte. Zeer veel verkeer, brommers,mensen,lawaai en uitlaatgassen. Het kleine stadje van 2 jaar terug is een drukke chaotische stad geworden. Het lijkt ook wel of er meer geiten en hennen zijn, ze lopen je voortdurend in de wielen. Ook zag ik vrijwel direct het toegenomen contrast tussen zeer arm en, wat doorgaat als, de Ghanese middenklasse.De economische crisis heeft diepe sporen getrokken hier. De voedselprijzen zijn gigantisch gestegen, soms wel met 100%. Er wordt voortdurend over geld gepraat: wat iets kost, hoe kom ik aan geld en vooral hoe vul ik mijn maag vandaag. Een zorg voor velen hier. Ook is het eten dat er wel is eenzijdiger dan ooit is mijn indruk. In het gastgezin is er 8 weken lang hetzelfde voor me klaargemaakt nl bal rijst met rode saus en een gekookt ei. Mij was het prima maar het zegt iets over deweinige variatie aan producten die gekocht of betaald kunnen worden.Bij het food-program is wel steeds voldoende voorraad eten maar ook daar word er uiterst zorgvuldig mee omgesprongen. Zakken met rijst en bonen worden met de hand gesorteert, steentjes en de slechte moeten er tussenuit gehaald worden. Wij zouden er nog niet over prakkizeren om hieraan te beginnen maar hier zitten we uren, zelfs dagen met de vrouwen te sorteren. Zowel in de bonen als de rijst kruipen vlooien en andere beestjes. Onze keuringsdienst van waren zou geheid de hele boel afkeuren voor consumptie. Hier zijn beestjes geen reden om het niet meer te bereiden. Zij zullen de kookpot niet overleven!!. Verspilling kan echt niet.Het werken bij het food-program was fantastsch om te doen. Het heeft me veel voldoening gegeven ondanks de enorme hitte,zweet en het stof. Het deerde niet echt. Het uitdelen van het eten is het leukste om te doen, iedere keer weer. Al snel herkennen de mensen op de ronde je en krijg je respons op je vraag hoe het met ze gaat en je ervaart hun dankbaarheid. Ik zal ze niet gauw vergeten. Ook de ontmoetingen met Dr Abudullai en de rest van zijn werk zijn me dierbaar. Kortgezegd: een man naar mijn hart. Wat Madam Fulera betreft heb je kunnen lezen hoe zij haar kliniek overeind houd, dit past niet bij mij. Ook de terugloop van patienten hebben me doen besluiten het werk daar af te bouwen tot 1x per week.In de 8 weken dat ik er gewerkt heb zijn er 3 bevallingen geweest. Dit was 2 jaar terug het gemiddelde in 1 week.2 bevallingen verliepen goed, de 3de helaas niet. Het kindje overleed net voordat het geboren werd.Ik kan niet beoordelen ofdat het wel een kans gehad zou hebben in het gewone ziekenhuis. Madam kan geen keizersnede doen en heeft ook geen zuurstof of couveuze. Ik was er wel ontdaan door. De Moeder liet geen emotie zien, Madam en Shawana eveneens.De baby leek in orde maar later zag ik dat het een erg opgezette buik had. Enkele uren na de fatale bevalling verlaat de Moeder in haar eentje de kliniek. In de ene hand haar overleden baby in een doek geknoopt, in de andere hand een plastic zak met daarin de placenta. Ik kijk haar na als ze op weg gaat naar haar compound,en even later neemt het leven van alledag weer zijn loop zo lijkt het. Heel vreemd ,maar toch. Ik heb veel kinderen gezien in erbarmelijke omstandigheden, nauwelijks gekleed, op blote voetjes, vuil en hongerig je aankijkend. Je vraagt je dan veelvuldig af hoe hun leven zal gaan en welke kansen en mogelijkheden er zullen zijn voor hun. Soms overvalt je een gevoel van moedeloosheid en prikken de tranen je achter de ogen bij het zien van zoveel ellende.Evenwel zijn er ook tal van blijde , zingende en spelende kinderen, torsend met jonger zusje of broertje op de rug of heup.Trots op weg naar het schooltje,je begroetend of na-rennend. Geboortebeperking is niet aan de orde. Men blijft de opvatting houden dat veel kinderen je oude dag garanderen. Ik zou denken dat als je 3, nou vooruit 4 dan, kinderen goed kunt voeden en kunt laten leren je een betere oude dag tegemoet kunt zien dan bij 8 of meer die niet naar school gekund hebben en iedere dag moeten zien hoe de maag gevuld kan worden.Een van de vele onbegrijpeijke dingen die je hier tegenkomt. Diepe bewondering heb ik voor de vrouwen in dit land die, naast de grote kinderschaar, noeste arbeid in en om het huis verrichten.Ook heb ik beter inzicht gekregen in de,haast ondoorgrondelijke, familieverhoudingen en sociale controle/maatstaven[ ubuntu genoemd]tussen mensen in dit land. Als voorbeeld:Esther en Joseph hebben het beetje spaargeld aangevuld met de opbrengst van hun brommer en kapotte muziekinstallatie aan broer gegeven om een taxiauto te kopen. Hij woont in Kumasi[500 km zuidelijker] en is automonteur. Hij kocht een auto die al 4 jaar had stilgestaan, met veel moeite aan de praat werd gebracht en al onderweg naar Tamale het begaf. Toch mochten hun hier geen kritiek op geven. Het is gewoon een oude barrel. Wat de broer echt met hun geld heeft gedaan hoeft hij niet te zeggen. De Moeder komt dan in beeld en bemiddeld[ alles binnenskamers, Esther en Joseph horen hier niets over] Broer biedt aan om 200 cedi=100 euro te geven,nieuw motorblok kost echter minstens 600 cedi. Ze moeten dit aanbod aanvaarden omdat het getuigd van zijn goede wil. Wanneer de rest komt weet niemand, over 6 mnd, over 1 jaar ,ooit??. Je hoort af te wachten. Forceren of nog eens vragen is niet geoorloofd. Esther is er erg ontdaan door maar berust uiteindelijk. Joseph bid extra om hem te kunnen vergeven.Heel vreemd voor ons. Er waren deze reis wat kleine teleurstellingen waarover ik heb geschreven. Je moet hier tegen kunnen,het loslaten en ook kunnen relativeren om de draad weer op te pakken en door te gaan.Dit is me goed afgegaan al zeg ik het zelf. Iets willen bereiken valt niet mee hier. Toch ben ik tevreden met wat ik heb kunnen doen en ik ga met een voldaan gevoel terug naar,het goed georganiseerde, Europa. Ik laat Afrika weer achter me, mijn hoofd vol met kleurrijke indrukken en dierbare herinneringen,met dikke kuiten van het vele fietsen over de rulle rode paden en met ietje meer spierballen door het tillen van de zware potten met eten.
Mieke
Het was ook nu weer prettig om te kunnen vertellen wat je hier zoal meemaakt,en dit een beetje van je af te kunnen schrijven. Het helpt ook om het beter te kunnen relativeren. Dank voor de vele en leuke reacties hierop. Ze deden me goed. Na thuiskomst zal ik de vele foto's op de site plaatsen. Ze zijn m.i de moeite van het bekijken waard.
Heel veel groeten uit Tamale en tot weerziens in Holland.
Mieke
Een laatste verhaal voor vertrek.
Nog enkele dagen en dan zijn de 8 weken in Tamale voorbij en vlieg ik terug naar Holland en naar huis.
Zo tegen het einde laat ik eea nog eens de revue passeren. In mijn eerdere verhalen kun je wel een beetje een lijn ontdekken maar ik zal de high-lights nog eens beschrijven. Wat me de eerste dagen in Tamale opviel was de enorme drukte. Zeer veel verkeer, brommers,mensen,lawaai en uitlaatgassen. Het kleine stadje van 2 jaar terug is een drukke chaotische stad geworden. Het lijkt ook wel of er meer geiten en hennen zijn, ze lopen je voortdurend in de wielen. Ook zag ik vrijwel direct het toegenomen contrast tussen zeer arm en, wat doorgaat als, de Ghanese middenklasse.De economische crisis heeft diepe sporen getrokken hier. De voedselprijzen zijn gigantisch gestegen, soms wel met 100%. Er wordt voortdurend over geld gepraat: wat iets kost, hoe kom ik aan geld en vooral hoe vul ik mijn maag vandaag. Een zorg voor velen hier. Ook is het eten dat er wel is eenzijdiger dan ooit is mijn indruk. In het gastgezin is er 8 weken lang hetzelfde voor me klaargemaakt nl bal rijst met rode saus en een gekookt ei. Mij was het prima maar het zegt iets over deweinige variatie aan producten die gekocht of betaald kunnen worden.Bij het food-program is wel steeds voldoende voorraad eten maar ook daar word er uiterst zorgvuldig mee omgesprongen. Zakken met rijst en bonen worden met de hand gesorteert, steentjes en de slechte moeten er tussenuit gehaald worden. Wij zouden er nog niet over prakkizeren om hieraan te beginnen maar hier zitten we uren, zelfs dagen met de vrouwen te sorteren. Zowel in de bonen als de rijst kruipen vlooien en andere beestjes. Onze keuringsdienst van waren zou geheid de hele boel afkeuren voor consumptie. Hier zijn beestjes geen reden om het niet meer te bereiden. Zij zullen de kookpot niet overleven!!. Verspilling kan echt niet.Het werken bij het food-program was fantastsch om te doen. Het heeft me veel voldoening gegeven ondanks de enorme hitte,zweet en het stof. Het deerde niet echt. Het uitdelen van het eten is het leukste om te doen, iedere keer weer. Al snel herkennen de mensen op de ronde je en krijg je respons op je vraag hoe het met ze gaat en je ervaart hun dankbaarheid. Ik zal ze niet gauw vergeten. Ook de ontmoetingen met Dr Abudullai en de rest van zijn werk zijn me dierbaar. Kortgezegd: een man naar mijn hart. Wat Madam Fulera betreft heb je kunnen lezen hoe zij haar kliniek overeind houd, dit past niet bij mij. Ook de terugloop van patienten hebben me doen besluiten het werk daar af te bouwen tot 1x per week.In de 8 weken dat ik er gewerkt heb zijn er 3 bevallingen geweest. Dit was 2 jaar terug het gemiddelde in 1 week.2 bevallingen verliepen goed, de 3de helaas niet. Het kindje overleed net voordat het geboren werd.Ik kan niet beoordelen ofdat het wel een kans gehad zou hebben in het gewone ziekenhuis. Madam kan geen keizersnede doen en heeft ook geen zuurstof of couveuze. Ik was er wel ontdaan door. De Moeder liet geen emotie zien, Madam en Shawana eveneens.De baby leek in orde maar later zag ik dat het een erg opgezette buik had. Enkele uren na de fatale bevalling verlaat de Moeder in haar eentje de kliniek. In de ene hand haar overleden baby in een doek geknoopt, in de andere hand een plastic zak met daarin de placenta. Ik kijk haar na als ze op weg gaat naar haar compound,en even later neemt het leven van alledag weer zijn loop zo lijkt het. Heel vreemd ,maar toch. Ik heb veel kinderen gezien in erbarmelijke omstandigheden, nauwelijks gekleed, op blote voetjes, vuil en hongerig je aankijkend. Je vraagt je dan veelvuldig af hoe hun leven zal gaan en welke kansen en mogelijkheden er zullen zijn voor hun. Soms overvalt je een gevoel van moedeloosheid en prikken de tranen je achter de ogen bij het zien van zoveel ellende.Evenwel zijn er ook tal van blijde , zingende en spelende kinderen, torsend met jonger zusje of broertje op de rug of heup.Trots op weg naar het schooltje,je begroetend of na-rennend. Geboortebeperking is niet aan de orde. Men blijft de opvatting houden dat veel kinderen je oude dag garanderen. Ik zou denken dat als je 3, nou vooruit 4 dan, kinderen goed kunt voeden en kunt laten leren je een betere oude dag tegemoet kunt zien dan bij 8 of meer die niet naar school gekund hebben en iedere dag moeten zien hoe de maag gevuld kan worden.Een van de vele onbegrijpeijke dingen die je hier tegenkomt. Diepe bewondering heb ik voor de vrouwen in dit land die, naast de grote kinderschaar, noeste arbeid in en om het huis verrichten.Ook heb ik beter inzicht gekregen in de,haast ondoorgrondelijke, familieverhoudingen en sociale controle/maatstaven[ ubuntu genoemd]tussen mensen in dit land. Als voorbeeld:Esther en Joseph hebben het beetje spaargeld aangevuld met de opbrengst van hun brommer en kapotte muziekinstallatie aan broer gegeven om een taxiauto te kopen. Hij woont in Kumasi[500 km zuidelijker] en is automonteur. Hij kocht een auto die al 4 jaar had stilgestaan, met veel moeite aan de praat werd gebracht en al onderweg naar Tamale het begaf. Toch mochten hun hier geen kritiek op geven. Het is gewoon een oude barrel. Wat de broer echt met hun geld heeft gedaan hoeft hij niet te zeggen. De Moeder komt dan in beeld en bemiddeld[ alles binnenskamers, Esther en Joseph horen hier niets over] Broer biedt aan om 200 cedi=100 euro te geven,nieuw motorblok kost echter minstens 600 cedi. Ze moeten dit aanbod aanvaarden omdat het getuigd van zijn goede wil. Wanneer de rest komt weet niemand, over 6 mnd, over 1 jaar ,ooit??. Je hoort af te wachten. Forceren of nog eens vragen is niet geoorloofd. Esther is er erg ontdaan door maar berust uiteindelijk. Joseph bid extra om hem te kunnen vergeven.Heel vreemd voor ons. Er waren deze reis wat kleine teleurstellingen waarover ik heb geschreven. Je moet hier tegen kunnen,het loslaten en ook kunnen relativeren om de draad weer op te pakken en door te gaan.Dit is me goed afgegaan al zeg ik het zelf. Iets willen bereiken valt niet mee hier. Toch ben ik tevreden met wat ik heb kunnen doen en ik ga met een voldaan gevoel terug naar,het goed georganiseerde, Europa. Ik laat Afrika weer achter me, mijn hoofd vol met kleurrijke indrukken en dierbare herinneringen,met dikke kuiten van het vele fietsen over de rulle rode paden en met ietje meer spierballen door het tillen van de zware potten met eten.
Mieke
Het was ook nu weer prettig om te kunnen vertellen wat je hier zoal meemaakt,en dit een beetje van je af te kunnen schrijven. Het helpt ook om het beter te kunnen relativeren. Dank voor de vele en leuke reacties hierop. Ze deden me goed. Na thuiskomst zal ik de vele foto's op de site plaatsen. Ze zijn m.i de moeite van het bekijken waard.
Heel veel groeten uit Tamale en tot weerziens in Holland.
Mieke
-
27 April 2010 - 16:24
Wilma:
Hoi Mieke
Wat een indrukkewekkend verhaal.
Fijn voor je, dat je toch het gevoel hebt dat je veel voor de mede mens hebt kunnen betekenen.
Ik spreek je gauw.
Verder een goede terug reis.
lieve groetjes van hier. -
27 April 2010 - 18:49
May:
ha mieke,
de laatste daagjes alweer voor jou,geweldig hoe je de toch barre omstandigheden van daar omschrijft,en hoe je er mee om weet te gaan:maar dat zal ook wel nodig zijn,anders kun je dit werk niet doen.diep respect en bewondering voor jou!!kom goed thuis en we spreken elkaar strakjes
lieve groet,may -
27 April 2010 - 18:59
'silvia:
Hoi Mieke,
Relativeren dat kun je zeker. Ik had het je niet nagedaan!!1Chapeau. Petje af. Een mooie goede terug reis toegewenst en ben erg benieuwd naar de foto"s. De kaas.lekker brood, wortels enz zul je zeker gemist hebben. -
28 April 2010 - 13:00
Yvonne:
Ha, stiekem tussen de werkzaamheden door hier op de gemeente je indrukwekkende verhaal gelezen. Hoop je snel weer te zien. Goede reis en sterkte met het afscheid nemen.
Kus -
28 April 2010 - 20:53
Joyce:
Ha Mieke,
Heb met veel plezier je verhalen gelezen. Nog even en dan ben je weer terug met een fantastische ervaring rijker. Veel was er herkenbaar en misschien goed!om als westerling mee te maken. Safe journey home!.
Groet, joyce -
29 April 2010 - 11:19
Ria Van Berkel:
Hallo Mieke,
Fijn dat je toch met een voldaan gevoel weer terug komt,je hebt gedaan wat je kon doen en meer is niet mogelijk Ik ben in ieder geval trots op je wat je daar weer allemaal gedaan hebt
Liefs ria... -
29 April 2010 - 16:34
Ine:
Ik bewonder de manier waarop je de zaken daar geregeld hebt, en je je, ondanks de tegenslagen hebt ingezet voor de bevolking. Dat de cultuur zo anders is en je je daaraan hebt kunnen aanpassen en toch je rechtvaardigheidsgevoel gevolgd hebt.
Hoe heel anders dan het georganiseerde leven hier.
Goede reis terug en tot gauw. -
29 April 2010 - 17:43
Tineke En Joop:
Hoi, Mieke
We hebben met veel interesse en bewondering jouw belevenissen gevolgd.Het is inderdaad een andere wereld. Hoe daar mee om te gaan als westerling is zeer gecompliceerd; dat is in ieder geval een van de conclusies na jouw verhalen. Wij hebben ook genoten van jouw verhalen en zijn trots op alles wat jij daar toch maar gedaan en bereikt hebt.
Je kunt inderdaad met een goed gevoel terugkeren naar ons georganiseerd landje.
Een goede reis en tot gauw!
-
30 April 2010 - 10:36
Femke:
Hoi Mieke,
Wat indrukwekkend zeg! Ben benieuwd naar je verhalen in real-life! Hopelijk tot snel,
Groetjes, Femke -
01 Mei 2010 - 09:34
Riet Thuis:
Hoi Kanjer.
Totaal onder de indruk van je verhaal en wat een bewondering heb ik voor je.Ik hoor dan ook graag je verhalen als je weer terug bent.Een hele goede reis en WELKOM THUIS.
Liefs Riet. -
01 Mei 2010 - 22:32
Jeannette En Peter:
welkom thuis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
